Diuretyki pętlowe to grupa leków wykorzystywanych w farmakoterapii nadciśnienia tętniczego i innych dolegliwości związanych z układem krążenia. Torasemid i furosemid są jednymi z najczęściej wybieranych diuretyków pętlowych – na czym polegają różnice między nimi? Czy istnieją podobieństwa?
Mechanizm działania torasemidu i furosemidu
Furosemid i torasemid są preparatami z grona pętlowych leków moczopędnych. Ich działanie polega na blokowaniu wchłaniania zwrotnego jonów chlorkowych i sodowych we wstępującym ramieniu pętli Henlego. Ponadto lekom przypisuje się zdolność do wytwarzania mediatorów stanu zapalnego (prostaglandyn) o wazodylatacyjnym charakterze. W efekcie diuretyki pętlowe powodują rozkurcz płucnych i obwodowych naczyń żylnych, co przyczynia się do zmniejszenia obciążenia wstępnego mięśnia sercowego oraz obniżenie ciśnienia późnorozkurczowego w obrębie lewej komory.
Torasemid i furosemid – podobieństwa
Głównym podobieństwem jest mechanizm działania obu leków. Torasemid i furosemid jako diuretyki pętlowe znajdują zastosowanie w farmakoterapii identycznych jednostek chorobowych tj. nadciśnienia tętniczego, obrzęki ze współtowarzyszącymi problemami (np. niewydolność krążenia, choroby nerek) czy hiperkalcemia. Oba leki wykazują też właściwości naczyniorozszerzające w obrębie nerek, co sprawia, że w trakcie użycia tych preparatów należy dodatkowo wykorzystać inhibitory konwertazy angiotensyny i receptora angiotensyny II).
Podobieństw należy też doszukiwać się w przeciwwskazaniach – torasemid i furosemid nie powinny być używane w przypadkach:
- karmienia piersią
- stanu przedśpiączkowego,
- obniżonego ciśnienia krwi,
- hipowolemii i odwodnienia,
- niewydolności nerek z bezmoczem,
- hipokalemii – obniżonego stężenia potasu.
Torasemid i furosemid – różnice
Pomimo identycznego działania terapeutycznego warto wspomnieć, że torasemid przejawia dodatkowe właściwości. Antyaldosteronowe właściwości torasemidu sprawiają, że ryzyko hiperkalemii jest znacznie mniejsze niż w przypadku innych diuretyków pętlowych. Co więcej, lek może być w pewnym stopniu pomocny dla ograniczenia procesu włóknienia mięśnia sercowego, zmniejszenia aktywności współczulnego układu nerwowego i ograniczenia przebudowy lewej komory serca osób z problemem niewydolności.
Niemniej jednak główne różnice między torasemidem i furosemidem dotyczą kwestii farmakokinetycznych. Odmienność tych dwóch leków sprawia, że zostają zupełnie inaczej wykorzystane przez organizm pacjenta.
|
Właściwość farmakokinetyczna |
Torasemid |
Furosemid |
|
Średnia wartość całkowitej biodostępności (%) |
80 |
53
|
|
Maksymalne stężenie |
1 – 2 h |
1 – 5 h (średnio 1,6h) |
|
Czas działania (h) |
6 – 12 h |
4 – 6 h |
|
Czas półtrwania (h) |
3 – 4 h |
1 – 1,5 h |
|
Zdolność do wiązania |
99 |
95 |
|
Wydalanie |
80% wraz z żółcią oraz |
3% z żółcią i 97% z moczem |
Powyższa tabela pozwala jasno stwierdzić, że torasemid ma sporą przewagę nad furosemidem m.in. z uwagi na lepsze wchłanianie, dłuższy czas działania, lepszą zdolność do wiązania z białkami i tym samym większą stabilność efektu terapeutycznego. Ponadto torasemid znacznie rzadziej wywołuje problem gwałtownej mikcji oraz nie stwarza ryzyka dla osób z zaburzeniami czynności nerek.
Bibliografia
- Grabowski M. „Miejsce torasemidu wśród diuretyków pętlowych w leczeniu niewydolności serca i nadciśnienia tętniczego.” Choroby Serca i Naczyń 2016, 13(1): 1-4.
- Dryla W., Kuch M. „Torasemid i furosemid – podobieństwa i różnice.” Medycyna Faktów 2014, 7(2): 7-11.
